- 6 -
Ինձ բռնեցի հանկարծ ես այն բանում,
Որ ոտներըս հաճախ ինձ, ակամա,
Անվերջ այգիներից - այգիներ են տանում
Իսկ դուք մի’ շտապեք հանցանքի մեջ բռնել
Այգիներ եմ գնում ո’չ թե նրա համար,
Որ շրջում են այնտեղ կանայք ամե՛ն ոճի.
Կանայք՝
Նման նրբին ճենապակու.
Հիանալ ես ուզում, ուրիշ ոչի՛նչ...
Կանայք՝
Նման շքեղ սիրամարգի.
Իրենք՝ անգույն, մինչդեռ նրանց հագի՛ն...
Կանայք՝
Նման դռան, որ չեն փակում.
Կողպեք բաց անելու ո’չ մի հակում...
Եվ աղջիկնե՛ր.
Աչքերն այնպե’ս վճիտ,
Որ լեռնային ջրին եթե ասես՝
«Ջինջ ես աղջըկական աչքերի պես»,
Ջուրը հիացմունքից կլճանա մի պահ.
Շո’յված կզգա այնպե’ս,
Կզգա այնպե՛ս հպարտ
Եվ աղջիկներ բազու’մ -
Այնպես նազու՛ն,
Նազու՛կ,
Որ ամե’ն մի պախրա,
Ամեն եղնի’կ,
Այծյա՛մ
Ցնծությունից պիտի շիկնի ներքուստ,
Եթե լսի հանկարծ իր հասցեին.
«Ասես աղջիկ լինի, ահա թե ի՛նչ»։
Եվ աղջիկնե՛ր –
Այնքա’ն կախարդիչ ու թովիչ,
(Նրանց թովչանքն արդյոք ի՞նչ մակդիրով չափես),
Եվ աղջիկնե՛ր –
Թովիչ՝ աղջըկա պես...
Բայց այգի են տանում ոչ թե նրանք՝
Ո’չ թե այս բոց կանայք,
Աղջիկներն այս կրակ,
Ո’չ թե անծանոթին.
Իբրև մոտիկ,
Վերջ ի վերջո «դու»–ով անվանելու հույսը...
Պարույր Սևակ /պոեմ/
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
.jpg)
No comments:
Post a Comment