Քիչ է պատահում որ ինքս ինձնից
Փոքր ինչ գոհ լինեմ:
Դժգոհ եմ հաճախ
Ուրեմն մարդ եմ ու դեռ ապրում եմ:
Բայց ես սիրում եմ ինքս ինձ սիրել:
Իսկ սիրում եմ ինձ, երբ սիրում են ինձ
Ես ինձ այն պահին այնպես եմ ժպտում
Ինչպես ժպտում են այն կոր գերանին
Որ գետի վրա դարձել է կամուրջ
Եվ այն մանուկին որ ոտաբոբիկ
Մտել է առուն և թաց վարտիքով
Կավ է դուրս հանում
Որ նավակ շինի:
Պ. Սևակ
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
.jpg)
No comments:
Post a Comment